Wie deze kolommen met enige regelmaat leest, zal het al wel begrepen hebben: er komt de jongste tijd heel veel fraaie muziek uit Noorwegen naar ons toe, of dat nu in de jazz of improvisatie is, de folk of de blues: er zijn voorbeelden legio te vinden van deze vaststelling. Vanaf nu kunnen we ook de alt-country aanvinken als zijnde “gecoverd” door jonge Noorse Bands. Immers, deze vijfkoppige band rond songwriter Emil Nordtvei Nordtveit -de man die t, werd pas vier jaar geleden opgericht en is met deze “Unknown Skyline” aan zijn tweede plaat toe. Het debuut van twee jaar geleden heb ik nooit gehoord, zodat ik niet kan vergelijken, maar wat de band hier laat horen, is meer dan zomaar alleraardigst te noemen. Naast Nordtveit, die verantwoordelijk is voor verreweg de meeste teksten en melodieën, omvat de band ook broer en zus Stian en Ine Tumyr en de broers William en Erik Rolland, al wordt een deel van de drumpartijen ingespeeld door Einar Olsson.

De nieuwe plaat bevat elf songs, die ik weliswaar onder het etiket “alt.country” gerangschikt heb, maar die zowat elk genre dat aan “roots” doet denken omspant en in één moeite grossiert in knappe vocalen, zinnige teksten, pakkende harmonieën en fraaie arrangementen. De band geeft zelf aan beïnvloed te zijn door, bijvoorbeeld, Tom Petty en dat wordt overduidelijk in “Someone Else”. “Green Eyes” is dan weer loepzuivere country en als je in “country” een duetzang hoort, dan denk je automatisch aan Gram en Emmylou, een duo dat onmiddellijk voor je oog opdoemt, als je de intro van “Green Eyes” hoort binnenkomen. Bij “From a Higher Ground” kon ik niet anders dan aan The Jayhawks denken, terwijl “Coming of Age” herinneringen aan The Bo Deans opriep. Het stevig rockende “There’s No Easy Way Out” had op de jongste Eriksson-Delcroix CD kunnen staan en zo zie je dus ongeveer de contouren van het speelveldje waarop Mighty Magnolias actief zijn. In het promoblaadje wordt ook de invloed van The Kinks aangegeven, maar daar vind ik, ook na menige beluistering, niet meteen een spoor van terug, al kan dat aan mij liggen.

Wat ik wél hoor, is een bijzonder knappe verzameling radiovriendelijke, rootsy songs, waarvan ik me afvraag wat onze radiomakers kan tegenhouden om ze te draaien. We weten allemaal dat het succes van een plaat dààr begint. Welnu: de kans ligt hier voor het grijpen: als iemand dit begint te programmeren, krijgt hij/zij binnen de kortste keren een pak navolging, zeker weten, want dit is een bijzonder knappe en gevarieerde plaat, waarover ik alleen nog moet zeggen dat Henrik Maarud, de drummende broer van Amund, over wie we hier zeer recent nog uitgebreid de loftrompet staken. Voor het overige moet u vooral zelf maar eens gaan luisteren: ik weet zeker dat u al snel verknocht zal raken aan deze plaat, die wel eens de grote doorbraak van deze Noren zou kunnen inluiden!

(Dani Heyvaert)